Temidden van drassig akkerland en overspoelde weilanden tellen we weeral onze zegeningen. Ik spoor het pas heringerichte busje richting Heybroeck, voor wat ook mijn laatste wapenfeit van het jaar moet worden.
Het waterniveau staat weer op haar hoogst. Het weiland tussen de diepere grindput en het veel ondiepere kweekwater is dooradert met kleine stroompjes. Het gebied loopt over en de nattigheid zoekt sijpelend haar weg. Communicerende vaten.
De obstakelstekken zijn nog amper vergelijkbaar met diezelfde gebieden in onverdachte en kurkdroge voorjaars- of zomertijden. Anderhalve meter stijging van de waterspiegel maakt ‘een onderwaterwereld van verschil’.
Ik wik en weeg en breng de rigs met zorg naar plekjes waarbij ik enige verwachting koester. Bij die drie overtochten dicht een conisch takje een gaatje in de bodem van de ijzeren sloep. Theo’s lapmiddel tot het moment dat de boot duurzaam hersteld zal worden. Dat heet vertrouwen.
Tussen de avond en de ochtend trekt de meest linkse hengel krom. Beheerst dril ik vanop het aan de oever voor anker liggend schip een log gevaarte. ‘t Is zonder twijfel weeral een goeie, wellicht een van de topvissen.
De wieken van de windmolen vlak achter me zoemen in de aantrekkende wind. Gelukkig biedt de brede rietkraag langs de middendam wat bescherming en luwte. De karper aan de andere kant van de lijn schopt al snel minder stennis en laat een eerste keer een glimmende, kale flank zien. Inderdaad een beste vis!
Na nog enkele rondjes vlakbij de wal en een tweetal keer de molenslip op gang te trekken, is het over en uit. Een langgerekt, sierlijk creatuur vult het schepnet en trekt even later het unster tot net aan het streepje van 24 kg. De voorbije vijfendertig dagen is er op deze put geen staart meer gevangen en dat maakt dat deze extra zoet smaakt.
